Author :
Abstract
Bu çalışma, yürümenin günlük yaşamdan sanata ve politik eylem kültürüne uzanan çok katmanlı anlamlarını incelemektedir. Michel de Certeau’nun gündelik yaşam kuramından hareketle, Dada, Sitüasyonist Enternasyonal gibi avangard sanat hareketleri ile Halkların Küresel Eylemi (People’s Global Action) gibi küresel direniş ağlarının yürüyüşü nasıl sanatsal ve politik bir ifade biçimine dönüştürdüğü analiz edilmiştir. Yürüme, yalnızca fiziksel bir hareket değil; mekânla kurulan estetik bir ilişki, kolektif hafızayı taşıyan bir edim ve direnişin bedensel bir formudur. Makalede, yürüyüşün kent mekânında bireysel öznelliği görünür kılan, toplumsal yapıyı sorgulayan ve estetik müdahaleye dönüşen bir praksis olarak işlevi, kuramsal ve tarihsel bir çerçevede ele alınmıştır. Dadaist rastlantısal yürüyüşlerden Sitüasyonist dérive pratiklerine, gündelik hareketleri estetize eden anlayışından PGA’nın karnavalesk protestolarına kadar uzanan örnekler üzerinden, yürüyüşün estetik, ideolojik ve kolektif anlamları tartışılmıştır. Bu bağlamda makale, yürümeyi sanatsal üretim, politik müdahale ve toplumsal dönüşüm arasında kurulan özgün bir kesişim noktası olarak değerlendirmektedir.
Keywords
Abstract
This study explores the multilayered meanings of walking, ranging from everyday life to art and the culture of political action. Drawing on Michel de Certeau’s theory of everyday life, it analyzes how avant-garde art movements such as Dada and the Situationist International, as well as global resistance networks like People’s Global Action (PGA), have transformed walking into a form of artistic and political expression. Walking is not merely a physical act; it is an aesthetic engagement with space, a carrier of collective memory, and a bodily form of resistance. The article examines, within a theoretical and historical framework, how walking functions as a praxis that makes individual subjectivity visible in urban space, questions social structures, and becomes an aesthetic intervention. Through examples ranging from Dadaist random walks to Situationist dérive practices, from the aestheticization of everyday movements to the carnivalesque protests of PGA, the aesthetic, ideological, and collective meanings of walking are discussed. In this context, the article evaluates walking as a unique intersection of artistic production, political intervention, and social transformation.
