Author :
Abstract
Modern sanatın, postmodern sanat anlayışı tarafından yapı söküme uğratılmasıyla, onun sahip çıktığı ve karakterini oluşturan bir çok ilkenin formunun bozulmasına sebep olmuştur. Bunlardan birisi de sanat eserinin eşsiz, biricik ve tekliğidir. Postmodernizm, modernizmin bu sanat yapıtındaki tekçi ve biricik anlayışı karşısına temellük anlayışını çıkarmıştır. Bu çerçevede temellük yani kendine mal etme, uyarlama postmodern sanat içerisindeki yerini almıştır ve onun bir stratejisi haline gelmiştir. Elbette bir çok sanatçı sanat tarihinde temellükten faydalanmıştır ancak bunun bir sanatsal strateji haline gelmesi postmodern dönemde gerçekleşmiştir. Modern sanat da dahil büyük sanat tarihi içerisinde bulunan ve ikonlaşan bir çok orijinal sanat üretimleri, postmodernizmin kendine mal etme stratejisini kullanan sanatçıların elinde yeniden yaratılarak postmodern sanatçının üretimi haline gelmiştir. Bu şekliyle bu çalışmalar; bir başka sanatçı tarafından kimi zaman bağlamın güncelleştirilmesiyle iç içe geçen eklektik anlamların oluşması bakımından anlamsal olarak da yeniden üretilmiştir. Bu çalışma postmodernizmin sanatın biricikliği karşısında temellük/ kendine mal etme yasasını koyması bağlamında üretimler gerçekleştiren sanatçılar etrafında ele alınmıştır.
Keywords
Abstract
With the deconstruction of modern art by the postmodern understanding of art, it caused the deformation of many principles that it embraced and that formed its character. One of them is the uniqueness, uniqueness and uniqueness of the work of art. Postmodernism has brought the understanding of appropriation against the monist and unique understanding of modernism in this work of art. In this framework, appropriation, appropriation, adaptation has taken its place in postmodern art and has become its strategy. Of course, many artists have benefited from appropriation in art history, but it has become an artistic strategy in the postmodern era. Many original art productions, which are in the great art history and become iconic, including modern art, have been recreated in the hands of artists using the appropriation strategy of postmodernism and have become the production of postmodern artists. In this way, these studies; It has also been semantically reproduced by another artist in terms of the formation of eclectic meanings that are intertwined with the updating of the context. This study is handled around the artists who produce in the context of postmodernism's law of appropriation against the uniqueness of art.
Keywords
- Antmen, (A), (2016). 20. Yüzyıl Batı Sanatında Akımlar, İstanbul: Sel Yayıncılık.
- Baurriaud, N.(2018). Postprodüksiyon. İstanbul, Bağlam Yayınları.
- Binnaz, K., & Selvi, Y. (2017). Modernizm ve Postmodernizm Sürecinde Bir Alıntılama Biçimi Olarak Temellük. Yedi, (18), 31-50.
- Çakıroğlu, E. (2021). Postmodernizm Sürecinde Kendie Mal Etme ve Lluıs Barba'nın yapıtlarının göstergelerarasılık bağlamında. The Turkish Online Journal of Design Art and Communication, 11(2), 490-504.
- Görgülü, E. (2019). Joel-Peter Wıtkın’in Fotoğraflarında Yeniden Üretim. İnönü Üniversitesi Kültür ve Sanat Dergisi, 5(2), 45-57.
- Gündüz, Y.A. (2021). Postmodern Sanatta Bir Üretim Biçimi Olarak “Kendine Mal Etme”: Yasumasa Morimura Örneği. İdil Sanat ve Dil Dergisi , 10 (86), 14351445.
- Güner, B. (2013). Çağdaş sanatta müellif sorunsalı (Master's thesis, Işık Üniversitesi).
- Koşar, Deniz C. (2012). Sanatın Günceli Güncelin Sanatı, (Editör: M. Yılmaz) İçinde, Sahiplenmenin Dayanılmaz Hafifliği ve Duchamp (s.196-212), Ankara: Ütopya Yayınları.
- Lancri, J. (1995). Resim ve Tabu: Olimpia Örneği. Sanart Sanat ve Tabular 2. Uluslararası Sempozyum Bildirileri, Ankara
- Sönmez, E. (2019). Çağdaş Heykel sanatında kadın Bedeninde Anomali Ve biçimin Tecridi (Doctoral dissertation, Marmara Universitesi (Turkey)).
- Yıldız, B. (2016). Marcel Duchamp Eserlerinin Yıkıcı Düzlemi Ve Ready- Made’lerindeki Anti-Topografi. Art-Sanat Dergisi, 6, 133-146.
